Publizitatea komunikazioa da, komunikazio eragilea, limurtzailea. Publikoari zerbait sinestarazi edo zerbait egiten mugiarazteko egiten den komubikazio-ekintza. Publikoak entzun nahi duen horixe eskaintzen diote; Nolako publiko, halako iragarki. Beraz, guretazt propio egiten bada, zergatik ez dugu publizitatea maite?
Saturazioa publizitateak duen arazo bat da. Egunero hainabat eta hainbat iragarki jasotzeak saturatu egiten gaitu eta horregaitik daukagu publizitatearekiko jarrera negatibo hori. Kontuan hartu izan dut publizista ezagun baten iritzia aurrekoa aipatzeko. Oliviero Toscanik esandakoa hain zuzen, "Adios a la publicidad" idatzitako liburuan egundoko salaketa egiten dio gaurko publizitateari.
Hainbat puntu jorratzea interesgarria iruditu zait, Olivieroren ikuspuntua hobeto uler ahal izateko:
Alde batetik, kritika egiten dio sloganei. Sloganen kalitatea nahiko eskasa dela esanez ( errepikagarriak, hitz-joku errazegiak, pobreak...) Sormenaren aurkako kritika ere aurki dezakegu. Beste aldetik, kulturak sortzen duen edozein ideia berri ,segituan kopiatu egiten duela salatzen du. Bere ustetan, gizarteari eragiten zaizkion gauzetaz mintzatu egin behar da publizitatean. Ez dator bat zoriontasunaren idei faltsua "saltzearekin". Horrek fustrazioa ekartzen diolako kontsumitzaileari. Ezin dugu beti gazte eta lirain izan, beti aberats eta beti alai. Beraz, publizitate erakargarria eta ausarta falta da gaur egun. Publizitatea, artea da azken finean, nire bloggaren tituluan aipatzen dudan moduan.
Oliviero Toscanik Benetton markaren publizista eta argazkilaria da. Bere irudien bitartez, jendearen harreta piztea lortzen du. Goiko argazki honetan adibidez, mugak hausten ditu arrazari eta sexuari dagokionez. Behekoan baita, pertsonaren irudiarekin jokatu egiten du, emakume edo gizon den argi utzi barik. Azken finean, denok berdinak garen mezua zabaliz. Azkenengo kasua gogokoena daukat, arrazakeriari salaketa egiten diolako.
Hona hemen Oliviero Toscaniri egindako elkarrizketa guztiz interesgarria:
